Στη διεθνή βιβλιογραφία και σκηνική πράξη η φωνή επανέρχεται ως πρόβλημα και ερωτηματικό. Το άρθρο εντοπίζει απόλυτες προϋποθέσεις (κατά Collingwood) που έχουν καθορίσει την αντιμετώπιση και παραστασιακή πραγμάτωση της φωνής, και αντιπροτείνει τέσσερις θέσεις για την επαναδιαπραγμάτευσή της: την απομάκρυνση από τη λογοκεντρική μεταφυσική· ...
Στη διεθνή βιβλιογραφία και σκηνική πράξη η φωνή επανέρχεται ως πρόβλημα και ερωτηματικό. Το άρθρο εντοπίζει απόλυτες προϋποθέσεις (κατά Collingwood) που έχουν καθορίσει την αντιμετώπιση και παραστασιακή πραγμάτωση της φωνής, και αντιπροτείνει τέσσερις θέσεις για την επαναδιαπραγμάτευσή της: την απομάκρυνση από τη λογοκεντρική μεταφυσική· τη στροφή στο υλικό σώμα που παράγει τη φωνή και τις ταυτοτικές διατομές του· την επικέντρωση στην περιοχή του φωνητικού ενδιάμεσου· και την προσέγγιση της φωνής ως συμβάντος, διεργασίας και πολλαπλότητας. Η επιστημολογική τακτική του άρθρου είναι η παράλληλη συζήτηση τάσεων στις διεπιστημονικές φωνητικές σπουδές και παραδειγμάτων από μουσικές, θεατρικές και ηχητικές περφόρμανς, καθώς και συστημάτων διαπαιδαγώγησης, με στόχο την κατάδειξη της ενσώματης, υλικά απολαύσιμης, διυποκειμενικής και πολλαπλά κατασκευασμένης φωνής ως πεδίου μη τετελεσμένου αλλά πρόσφορου προς περαιτέρω διερεύνηση. Ο τρόπος γραφής είναι έμφωνος: η λίστα-μανιφέστο, πρωτοπρόσωπα παραθέματα, υπερσύνδεσμοι, άμεσες ερωτήσεις και μία playlist αξιοποιούνται ως ευκαιρίες αποκατάστασης της φωνής στον χώρο της επιστημονικής δημοσίευσης. Συνολικά, το άρθρο διαπιστώνει πως η επανεξέταση της φωνής με τους παραπάνω τρόπους διαμορφώνει ευκαιρίες ρήξεων με ό,τι έχει καθιερωθεί ως (σκηνικά ή όχι) φωνητικά αυτονόητο.
